Όταν παρακολουθείς ελληνικό ποδόσφαιρο την Κυριακή και τις Τρίτες ή τις Τετάρτες βλέπεις Champions League, παθαίνεις πολιτισμικό σοκ!
Βέβαια για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτό δεν είναι κάτι που διαπιστώσαμε χθες, αλλά εδώ και χρόνια. Απλά, με αφορμή τα όσα συνέβησαν στον Βόλο, που ήσαν κοντά χρονικά με τους επαναληπτικούς της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, σε πιάνει μελαγχολία, θλίψη και πόνος αβάσταχτος. Ειδικά αν είσαι ένας ποδοσφαιρόφιλος που σκέφτεται ορθά, λογικά και όχι σαν κάφρος.
Δύο ομάδες από την ίδια “γειτονιά” η Ρεάλ και Ατλέτικο ήρθαν αντιμέτωπες με φόντο την συμμετοχή στον μεγαλύτερο τελικό ποδοσφαιρικής διοργάνωσης σε συλλογικό επίπεδο. Και όμως, στις κερκίδες του Βιθέντε Καλδερόν που φιλοξένησε για τελευταία φορά στην ιστορία του Ευρωπαϊκό αγώνα, δεν έγινε το παραμικρό!
Φίλαθλοι και οπαδοί της Ατλέτικο και της Ρεάλ παρακολούθησαν το παιχνίδι χωρίς κανένα πρόβλημα, χωρίς στιλέτα, χωρίς σιδερογροθιές, χωρίς καρέκλες να εκσφενδονίζονται και χωρίς τις οικογένειες να απομακρύνονται κακήν-κακώς από το γήπεδο.
Το παιχνίδι είχε ολοκληρωθεί και ενώ στην Μαδρίτη είχε αρχίσει τρομερό μπουρίνι, φίλαθλοι και των δύο ομάδων εν χορώ αποθέωσαν τις δύο ομάδες!
Τι συζητάμε όμως τώρα; Σε ένα κράτος που δεν έχει βρει την λύση για τις παθογένειες που έχει σε όλα τα επίπεδα, σιγά μην βγάλουμε άκρη για το ποδόσφαιρό μας…
Δυστυχώς, αυτά τα σπουδαία παιχνίδια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και όχι μόνο, θα μας γεμίζουν ΠΑΝΤΑ με πίκρα! Με πίκρα για όσα δεν θα ζήσουμε ΠΟΤΕ όσο κουβαλάμε αυτή την αρρωστημένη νοοτροπία όταν πάμε στα γήπεδα!
Γιατί όταν οι “κύριοι” που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του ποδοσφαίρου ή της χώρας αν θέλετε, δεν μπορούν να τιθασεύσουν τους ούγκανους και τις στρατιές που διώχνουν τις οικογένειες από τα γήπεδα, τότε δεν υπάρχει ελπίδα…
Ποδοσφαιρικός πολιτισμός, άγνωστη έννοια για πολλούς…
Γιώργος Σωτηρόπουλος