Ο Αντώνης Ζήκος είναι ένας άνθρωπος που έχει επιδείξει έργο στο τοπικό ποδόσφαιρο της περιοχής, σε επίπεδο ακαδημιών και όχι μόνο. Είναι το “αφεντικό” των ακαδημιών της ΠΑΕ Παναχαϊκής και ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για την πρόοδο των μικρών ποδοσφαιριστών. Ο έμπειρος τεχνικός, μίλησε στον sportfmpatras.gr και στη Χριστίνα Βάγγαλη, για τη λειτουργία των ακαδημιών, καθώς και το ρόλο των γονιών και του προπονητή.
“Τα τμήματα των ακαδημιών είναι τα πιο υγιή κομμάτια μιας ομάδας ποδοσφαίρου. Κι αυτό γιατί πρώτος στόχος είναι να οδηγήσουν τα παιδιά στον αθλητισμό, να τους γίνει τρόπος ζωής, να προσπαθούν καθημερινά να βελτιώνουν τις δεξιότητες τους, να κοινωνικοποιούνται, να υπακούν σε κανόνες, να συνεργάζονται. Όσοι ασχολούνται με τα παιδιά έχουν ρόλο πρώτα παιδαγωγού και μετά προπονητή. Βασικός σκοπός κάθε ακαδημίας θα πρέπει να είναι η σωστή εκμάθηση του παιχνιδιού, μέσα από το οποίο θα έρθουν οι στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν, σύμφωνα πάντα και με τη φιλοσοφία της. Έτσι λειτουργούμε και στις ακαδημίες της Παναχαϊκής. Η καθημερινή βελτίωση της οργάνωσής μας, ταυτόχρονα με την συνεχόμενη εγγραφή μικρών αθλητών, μας οπλίζει με δύναμη να προσπαθούμε να μάθουν σωστά το ποδόσφαιρο, να χαίρονται και να κάνουν τρόπο ζωής τον αθλητισμό και μέσα από την διαδικασία αυτή όσοι έχουν το ταλέντο να αναρριχηθούν βήμα βήμα προς την αντρική ομάδα, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή το ρόστερ θα απαρτίζεται από δικά της παιδιά.
1. Να περάσουμε στους γονείς και στην παρουσία τους σε προπονήσεις και αγώνες; Έχετε κάποια συμβουλή ; Οι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, αλλά με τη διαρκή εντολή τους από το περιθώριο κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό στα ίδια τα παιδιά τους. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παρατηρείται συχνά στα γήπεδα όπου προπονούνται και αγωνίζονται τα παιδιά μας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι μαγικές ενέργειες των αυριανών αστέρων του ποδοσφαίρου να μένουν πολλές φορές κλειδωμένες στο ντουλάπι, η αυτοπεποίθηση να μειώνεται, το άγχος να αυξάνεται και η σύγχυση σχετικά με τη λήψη οδηγιών και πληροφοριών να είναι μεγάλη. Μη ξεχνάμε πως για κάθε παιδί το ποδόσφαιρο αλλά και το κάθε άθλημα είναι ένα παιχνίδι. Έτσι το ζει και έτσι το αντιλαμβάνεται ο κάθε πιτσιρικάς που ασχολείται με οποιοδήποτε άθλημα. Γιατί όμως η εξωτερική καθοδήγηση από τους γονείς είναι εις βάρος της απόδοσης αλλά και της ανάπτυξης του μικρού ποδοσφαιριστή; Εδώ είναι πέντε λόγοι οι οποίοι εξηγούν γιατί οι γονείς πρέπει να εγκαταλείψουν την εξωτερική καθοδήγηση. Διότι : Αναστέλλει την έκφραση και τη δημιουργικότητα του παιδιού. Ο αθλητισμός είναι για τα παιδιά μια απελευθέρωση, μια αυτόνομη έκφραση της ανεξαρτησίας και κυρίως μια ανάπαυλα από την καθημερινή πραγματικότητα. Τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι! Δίνοντας εντολή από το περιθώριο, οι γονείς, προσπαθώντας να βοηθήσουν, προσθέτουν απλώς ένα μοχλό πίεσης αγνοώντας ότι ο αθλητισμός πρέπει να αφορά την ελεύθερη έκφραση και την ανάπτυξη των παιδιών τους. Αφήστε το παιδί σας να δοκιμάσει νέα πράγματα, ακόμη και αν δεν πετυχαίνει πάντα! Αναπαράγει τη σύγχυση. Ένας προπονητής δίνει ένα σύνολο οδηγιών πριν από έναν αγώνα και κατά το ημίχρονο στα παιδιά. Όταν όμως ένας γονέας δίνει και αυτός τις δικές του οδηγίες το ποιο πιθανό είναι ότι ο προπονητής λέει ένα πράγμα και ο γονέας λέει κάτι εντελώς διαφορετικό. Το αποτέλεσμα; Σύγχυση για το παιδί που θέλει να ευχαριστήσει τον προπονητή του αλλά και τον γονέα του. Η σύγχυση δημιουργεί άγχος και μειώνει την απόλαυση του παιχνιδιού, μειώνει τις ικανότητες λήψης αποφάσεων του μικρού ποδοσφαιριστή! Πώς είναι δυνατόν ένα παιδί που προορίζεται να προχωρήσει στον αθλητισμό να παίρνουν διαρκώς άλλοι τις αποφάσεις γι’ αυτόν; Οι επαναλαμβανόμενες οδηγίες από το περιθώριο μειώνουν την ικανότητά του να κάνει επιλογές για τον εαυτό του, μια αποφασιστική δεξιότητα όχι μόνο για τον αθλητισμό, αλλά και για τη ζωή γενικά. Με τις παρεμβολές στο πεδίο του παιχνιδιού, ένας γονέας εμποδίζει την ανάπτυξη μιας ζωτικής σημασίας ικανότητας ζωής που θα μπορούσε να κοστίσει το παιδί καθώς μεγαλώνει. Τα παιδιά δεν θα μάθουν από τα λάθη τους. Η πραγματοποίηση λαθών είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη ενός παιδιού, διότι θα του επιτρέψει να μάθει πώς να βελτιωθεί. Εάν συνεχώς ένας γονέας τρέχει από το περιθώριο και λέει, για παράδειγμα στο παιδί του, να «πάσαρε, σούταρε, ντρίμπλαρε» πώς θα μάθει ποτέ, το παιδί, να αναλαμβάνει ευθύνη και πρωτοβουλία για το τι θα κάνει και πως θα ενεργήσει; Αντί αυτού, επιτρέψτε σε ένα παιδί να πειραματιστεί και να κάνει λάθη και σύντομα θα μάθει από τα λάθη του και θα γίνει καλύτερος παίκτης! Κάνει το παιχνίδι λιγότερο ευχάριστο. Είναι πλέον η πρόταση κλισέ, αλλά το κάθε άθλημα στις μικρές ηλικίες είναι απλά για διασκέδαση. Εάν το παιδί, μέσα από μια συνεχή ροή οδηγιών από το περιθώριο, αρχίζει να πιστεύει ότι εμπλέκεται σε μια κατάσταση «ζωής ή θανάτου», αυτό θα το εμποδίσει να απολαύσει αυτό που κάνει. Γι’ αυτό αφήστε τον προπονητή να διδάξει και να καθοδηγήσει τα παιδιά. Αυτός είναι ο αρμόδιος και ο αποκλειστικά υπεύθυνος γι’ αυτό το ρόλο. Αφήστε το παιδί ελεύθερο να απολαύσει την ενασχόληση του με τον Αθλητισμό του, χωρίς να φοβάται τις συνέπειες, να αποφασίσει αν θα σουτάρει, αν θα πασάρει, αν θα ντριπλάρει, να επιδείξει ανενόχλητο τις ικανότητες του! Οι οδηγίες από τους γονείς μπορούν να έχουν πολύ νόημα, αλλά μπορούν επίσης να κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Εάν ως γονέας, αισθάνεστε την ανάγκη να βοηθήσετε το παιδί σας πραγματικά, οργανώσετε μια προσωπική συνάντηση με τον προπονητή και βεβαιωθείτε ότι είστε και οι δύο στην ίδια συχνότητα όταν προσπαθείτε να βοηθήσετε το παιδί σας. Ο Γονέας και ο Προπονητής πρέπει να εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος με τον δεύτερο να έχει τα σκήπτρα, την αποκλειστική ευθύνη και τη δική σας αποδοχή και έγκριση αφού τον εμπιστευτήκατε για την εκπαίδευση και ανάπτυξη του παιδιού σας. Άλλωστε και εγώ σαν γονέας με γιο που ήθελε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο ως άθλημα, περνούσα απαρατήρητος από προπονητές του, από υπευθύνους ακαδημιών, ομάδων και φιλάθλους. Απλά απολάμβανα την προσπάθειά του κάθε φορά, ενθαρρύνοντας τον να συζητάει ότι τον απασχολεί γύρω από το ποδόσφαιρο, με τον προπονητή του. Όσο για τα παιδιά; Πρέπει να ευχαριστιούνται τις στιγμές που είναι μέσα στο γήπεδο. Να περιμένουν με αγωνία πότε θα μπούνε και να μη θέλουν να βγουν από τον αγωνιστικό χώρο. Αυτή είναι και η επιτυχία μιας ακαδημίας σαν πρώτος στόχος. Να καταβάλουν κάθε προσπάθεια ώστε να βελτιωθούν, ακολουθώντας τους κανόνες και τις συμβουλές των προπονητών τους, γιατί η κάθε επιτυχία έρχεται μετά από σκληρή προσπάθεια. Να κλείνουν τα αυτιά τους σε κάθε εξωτερική παρέμβαση και καθοδήγηση, να παίρνουν πρωτοβουλίες και όταν έχουν την παραμικρή απορία η ενόχληση για οτιδήποτε να απευθύνονται στους ανθρώπους με τους οποίους περνάνε πολλές ώρες την εβδομάδα μαζί τους και είναι οι «δεύτεροι» γονείς τους, όπως και μεις τα έχουμε όλα ανεξαιρέτως σαν παιδιά μας”.
Επιμέλεια: Χριστίνα Βάγγαλη