Του Γιώργου Σωτηρόπουλου
Ήταν ένα καλοκαίρι δύσκολο. Από όλες τις απόψεις, όπως δύσκολα είναι τα περισσότερα καλοκαίρια την τελευταία 20ετια για αυτή την ομάδα. Η Παναχαϊκή που είναι αλήθεια ότι βρέθηκε αρκετές φορές όλο αυτό το διάστημα κοιτώντας κατάματα την ολική καταστροφή, τελικά κατάφερε να εξασφαλίσει την ομαλή συμμετοχή της στο πρωτάθλημα.
Αφού λοιπόν ξεπέρασε ή τέλος πάντων προσπάθησε να ομαλοποιήσει την κατάσταση εξωαγωνιστικά, μπήκε στη “μάχη” και των τεσσάρων γραμμών εκεί όπου υπάρχει μεγάλο φορτίο στις πλάτες της.
Η Παναχαϊκή προερχόμενη από τραγικές εμφανίσεις και ήττες σε Καλλιθέα και Μενίδι (φιλικό και επίσημο) πήγε στο “Ελ Πάσο” για την πρεμιέρα του πρωταθλήματος και τη συνόδευε η απόλυτη δυσπιστία, ο φόβος και ο τρόμος μήπως διασυρθεί ξανά. Τελικά αποδείχτηκε για ακόμα μία φορά ότι ένας αγώνας δεν έχει κριθεί πότε πριν παιχτεί. Οι ποδοσφαιριστές της Παναχαϊκής μπήκαν στο γήπεδο έχοντας βγάλει εντελώς από τα μυαλά τους το τι αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Έπραξαν δηλαδή όπως έπρεπε κάτι που βγήκε στον αγωνιστικό χώρο.
Τι είδαμε στο ματς; Μία Παναχαϊκή που αμυντικά ήταν απροσπέλαστη καθώς ήταν στημένη με τρόπο τέτοιο που δεν επέτρεπε στην ποιοτική αντίπαλο της να απειλήσει ουσιαστικά. Η ομάδα του Φραντσιόζα πήρε σχετικά εύκολα το βαθμό της ισοπαλίας και αν ήταν πιο τολμηρή στην επίθεση και κρατούσε περισσότερη ώρα την μπάλα στα πόδια της ποιος ξέρει τι μπορεί να γινόταν.
Δεν έθελξε με την απόδοση της η Παναχαϊκή, αλλά στην παρούσα φάση και έτσι όπως είναι η κατάσταση, θα ήμασταν τρελοί αν ζητούσαμε να δούμε και κυριαρχικό ποδόσφαιρο. Ρεαλιστικά λοιπόν με τα δεδομένα της στιγμής, είναι ένα σημαντικό αποτέλεσμα κυρίως για ψυχολογικούς λόγους καθώς πρώτα και πάνω απ’ όλα οι ποδοσφαιριστές απέδειξαν στους εαυτούς τους ότι μπορούν να έχουν μία αξιοπρεπή παρουσία στο πρωτάθλημα και να μη γίνουν σάκος του μποξ. Αυτοί διασύρθηκαν στο φιλικό, αυτοί απογοήτευσαν στο Μενίδι, αλλά αυτοί είναι που γοήτευσαν και στο “Ελ Πάσο” στο επίσημο ματς. Γοήτευσαν με τον εγωισμό που έβγαλαν, δείχνοντας ως ένα βαθμό ότι κατάλαβαν τι εκπροσωπούν με τη συγκεκριμένη φανέλα στο γήπεδο. Για αυτό είναι σημαντικό το αποτέλεσμα. Δεν μπορεί η Παναχαϊκή να πανηγυρίσει ισοπαλία, είναι το μέγεθος της τέτοιο που δεν της επιτρέπεται και επειδή διαβάζω διάφορα κουλά, δεν είναι γκέλα της Καλλιθέας η ισοπαλία. Με την Παναχαϊκή έπαιζε όχι με τον Α.Ο. Παντάνασσα, ας είμαστε σοβαροί.
Οι παίκτες έκαναν τη δουλειά τους και τώρα ήρθε η ώρα του κόσμου. Το επόμενο ματς με τον Παναθηναϊκό Β’ έχει χαρακτήρα πρόωρου τελικού. Τα εισιτήρια διαρκείας είναι σε πρωτόγνωρα χαμηλή τιμή σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια επομένως δικαιολογία δεν υπάρχει. Όποιος την αγαπάει ας είναι εκεί. Η ομάδα χρειάζεται τον κόσμο της, ίσως περισσότερο από ποτέ. Ανεξάρτητα με διαφωνίες με πρόσωπα και καταστάσεις, αυτοί που φορούν την κοκκινόμαυρη φανέλα χρειάζεται το απαραίτητο “μπουστάρισμα” που ο κόσμος της Παναχαϊκής έχει αποδείξει ότι μπορεί να δώσει.
Υ.Γ. Είμαι ο πρώτος που μετά τον Αχαρναϊκό άσκησα σκληρή κριτική για τα όσα είδα, αλλά είμαι και ο πρώτος που θα αναδείξω ότι καλό αγωνιστικό ή μη. Να πάει καλά η ομάδα είναι ο στόχος (τουλάχιστον ο δικός μου) και όχι να χαρούμε με την αποτυχία της στη λογική του “Εγώ τα έλεγα”. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο…
