Στην τελική ευθεία λοιπόν για τους Μεσογειακούς Παράκτιους Αγώνες και έχει ενδιαφέρον να μάθουμε πως δεν είναι εύκολο πράγμα οι αγώνες και η αρτιότητα των εγκαταστάσεων.
Και τούτο γιατί ναι μεν είναι ήπιας μορφής, πλην όμως υπάρχει ένα πρόβλημα! Απαιτείται άμμος! Πάρα πολύ μεγάλη ποσότητα από άμμο. Για να ακριβολογούμε 3.000 τόνοι άμμου!
Μια τεράστια ποσότητα προκειμένου να γεμίσουν όλα τα γήπεδα και προπονητήρια των Αγώνων, με 60 εκατοστά βάθος τουλάχιστον.
«Ας πάρουμε από την γειτονική Καλόγρια» θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος, μα αυτό δεν γίνεται. Ούτε επειδή κανείς δεν συνηγορεί σε ένα έγκλημα κατά του περιβάλλοντος και επειδή άμμος είναι συγκεκριμένων προδιαγραφών.
Οι κανόνες της Διεθνούς Ομοσπονδίας προβλέπουν ένα συγκεκριμένο μείγμα από γρανίτη και χαλαζία (κυρίως, καθώς υπάρχουν κι άλλα πετρώματα σε μικρότερο ποσοστό).
Όπως γίνεται στα ορυχεία όγκοι από τα δύο αυτά υλικά μεταφέρονται σε σπαστήρια και θρυμματίζονται σε άμμο (1 χιλιοστού). Απαιτείται ειδική επαναλαμβανόμενη διαδικασία ώστε η άμμος να αποκτήσει το προβλεπόμενο σχήμα (υπογωνιώδες, περίπου εξαγωνικό), ενώ μετά το τετραπλό φιλτράρισμα, πλένεται δύο φορές για να απομακρυνθούν ο άργιλος, ο πηλός και άλλα υλικά.
Η άμμος που δεν κολλάει στο δέρμα και που δεν καίει (είναι σχεδόν λευκή και αντανακλά τον ήλιο) θα έρθει στην Πάτρα από την …Αίγυπτο. Δεν υπάρχει τέτοιο εργοστάσιο στα μέρη μας, και γενικά σπανίζουν. Άλλο ένα είναι στην Ολλανδία και μετά στον Καναδά!