Είναι να αναρρωτιέται κανείς με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Πέρα από χρώματα, ομάδες, φανέλες, προέδρους, Δ.Σ, φαίνεται πως έχει ριζώσει για τα καλά η οπαδική βία στους κόλπους του πιο λαοφιλούς αθλήματος.
Και κανείς δεν δείχνει διάθεση, να το σταματήσει. Και δυστυχώς, έρχεται. Το κακό έρχεται. Είναι μπροστά μας και είτε κάνουμε ότι δεν ξέρουμε ότι θα γίνει, ή απλά είμαστε απλοί θεατές…
Πολλά τα παραδείγματα της νεολαίας που κάποιοι δηλητηριάζουν καθημερινά μέσα από τα Social media, από τις ιστοσελίδες τους και τα γραφόμενα τους που διαφέρουν από τα συνήθη ειδησεογραφία, μέσα από τις εφημερίδες και φυσικά παίρνοντας παραδείγματα από τους μεγάλους.
Και τοι μπούλινγκ που ασκείται σε αθλητές κυρίως στα ομαδικά αθλήματα, αρχίζει και ξεφεύγει.
Αφορμή για το σημερινό μου άρθρο, όσα είδα, άκουσα και κατέγραψε χθες στο γήπεδο της Σπιάντζας και στους αγώνες των Μικτών ομάδων της ΕΠΣ Αχαϊας με την αντίστοιχη της Ηλείας.
Έκανα το λάθος (όπως αποδείχθηκε) να καθίσω στην πλευρά στην απέναντι πλευρά από τους πάγκους των δύο ομάδων που υπάρχει και εκεί κερκίδα. Διαπίστωσα πως ήταν περίπου 10 νεαροί που δεν ήρθαν να παρακολουθήσουν τον αγώνα, αλλά για να κάνουν μπούλινγκ στους αθλητές της Αχαϊας.
Οι ύβρεις που άκουσα ήταν εμετικοί. Μανάδες, πατεράδες, απειλές για ξύλο και εισβολή σε γήπεδο ήταν κάποιοι από αυτά που άκουσα και δεν πρέπει να αναπαράγω.
16 χρονα παιδιά που ήρθαν για την πλάκα τους, που δεν ήξεραν καν τους παίκτες της Ηλείας, αλλά και που κανείς από τους μεγαλύτερους που ήταν σε εξέδρα δεν μπόρεσαν να τους σταματήσουν.
“Τους βρίζουμε, γιατί μάθαμε ότι έβριζαν τους παίκτες μας στην Πάτρα. Θα περάσουν δύσκολα σήμερα και θα τους ασκήσουμε τρομερό μπούλινγκ” έλεγε ένας από τους νεαρούς.
Την ώρα της έντασης μεταξύ των γονέων, δύο νεαροί από την παρέα, θέλησαν να κινηθούν απειλητικά προς τον χώρο των αποδυτηρίων για να μπουν και εκείνοι στον καυγά! Ευτυχώς, στο σημείο βρέθηκε ο Σταύρος Θεοδωρόπουλος που τους σταμάτησε και τους παρακίνησε να αποχωρήσουν. Το μέλος της ΕΠΣ Αχαϊας είχε μεταβεί νωρίτερα στο σημείο των νεαρών προκειμένου να τους ζητήσουν να σταματήσουν να βρίζουν, διότι πρόκειται για αγώνα νεαρών παικτών, συνομήλικών τους.
Τα παιδιά αυτά, που ήρθαν γι’ αυτό τον σκοπό, σήμερα θα πάνε σχολείο και θα υπερηφανεύονται για τα κατορθώματά τους. Θα πάρουν και τα εύσημα για τη δουλειά τους… Όμως, δυστυχώς, για εκείνους, δεν είναι επίτευγμα, ή μαγκιά. Και ελπίζουμε να το καταλάβουν, μεγαλώνοντας. Δεν είναι μαγκιά να βρίζεις την μάνα του άλλου που δεν ξέρεις αν υπάρχει κιόλας. Δεν είναι μαγκιά να λες έλα μετά έξω να σε βαρέσω. Δεν είναι μαγκιά να βρίζεις χωρίς λόγο…
Παιδιά και έφηβοι εκδηλώνουν μια ιδιαίτερη μορφή αντικοινωνικής συμπεριφοράς που σχετίζεται με την έντονη πρόθεσή τους να βλάψουν κάποιον και να προκαλέσουν βλάβη με σωματική, λεκτική ή ψυχολογική επίθεση.
Πως όμως να μεγαλώσουν σε υγιές αθλητικό περιβάλλον και όχι μέσα στην τοξικότητα που μας προσφέρουν απλόχερα όσοι είναι στις θέσεις του αθλητισμού. Θα μου πείτε, τα παιδιά, ότι βλέπουν κάνουν. Δυστυχώς.
Αν θέλουμε να αλλάξει το προιόν στο ποδόσφαιρο, πρέπει να γίνουν πολλά περισσότερα πράγματα και τέτοιες εικόνες δεν πρέπει να ξαναδούμε σε παιδικό πρωτάθλημα. Αν και πολύ φοβάμαι ότι σύντομα κάτι ανάλογο θα μας απασχολήσει. Μέχρι να ξεχαστεί.
Νίκος Παπαστεφανάτος