Η Παναχαϊκή κόντρα στα Τρίκαλα απέδειξε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο όλα εκείνα τα οποία γράφουμε από το φιλικό με τον ΟΦΗ στο Καρπενήσι και μετά …
Μία ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξης, με προσανατολισμό, με στόχευση μέσα στις τέσσερις γραμμές και με πανέξυπνη προσέγγιση στο παιχνίδι, ήταν κάποια από τα στοιχεία που έβγαλε, με αποτέλεσμα να έρθει μία σε γενικές γραμμές εύκολη επικράτηση.
Τα Τρίκαλα με μπάτζετ αρκετά μεγαλύτερο από αυτό της Παναχαϊκής, με ποδοσφαιριστές που έχουν συμβόλαια “για πλάκα” 30άρια το χρόνο, δεν εμφανίστηκαν ποτέ στο τερέν της Αγυιάς και σε συνδυασμό με την αγωνιστική πειθαρχία και πίστη της Πατρινής ομάδας στο πλάνο της, ήρθε η μεγάλη νίκη.
Προσωπικά, το αποτέλεσμα και η εικόνα της Παναχαϊκής δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Για όσους έχουν παρακολουθήσει επισταμένα από το καλοκαίρι την ομάδα και έχουν γνώση απλών ποδοσφαιρικών πραγμάτων, λογικά ούτε σε εκείνους θα προκαλεί έκπληξη η εικόνα της Παναχαϊκής. Αυτό που φάνηκε χθες, ήταν πως αν μη τι άλλο, οι άνθρωποι του τεχνικού επιτελείου είχαν “σκανάρει” τα Τρίκαλα και μάλιστα σε βαθμό τέτοιο ώστε να εξουδετερωθούν όλα τα “όπλα” των φιλοξενούμενων.
Ο Οφρυδόπουλος αλήθεια είναι πως “κλείδωσε” τον φιλόδοξο και αρκετά ταλαντούχο προπονητή Σωτήρη Αντωνίου και έδειξε κάτι που και ο ίδιος παραδέχτηκε εξάλλου στη συνέντευξη τύπου έπειτα από ερώτηση δημοσιογράφου.
“Η 11αδα για το παιχνίδι με τα Τρίκαλα, είχε δουλευτεί πριν το ματς της Λάρισας. Υπήρχε ξεχωριστό πλάνο για τα δύο αυτά παιχνίδια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θέλαμε αποτέλεσμα κόντρα στην ΑΕΛ”, είπε χαρακτηριστικά ο Οφρυδόπουλος. Και δηλαδή τι είδαμε; Μία ομάδα ίδια με την περσινή πλην του Μουστακόπουλου, που ήταν πιστή στις αρχές και στην αγωνιστική φιλοσοφία που ακολουθήθηκε μέχρι και πριν από λίγους μήνες. Σίγουρα αυτό, κάτι δείχνει, γιατί από τη στιγμή που ο Μπιτσάκος χρησιμοποιήθηκε ως δεξί μπακ, κάτι το οποίο δεν το έχουμε ξαναδεί έως σήμερα, τη στιγμή δε που υπήρχε ο Μπουτζίκος για να παίξει στα μπακ, αυτό λέει πολλά. Και προφανώς μόνο τυχαίο δεν ήταν που επελέγησαν οι παίκτες από τον περσινό κορμό σε ένα τόσο δύσκολο παιχνίδι όπου οι απαιτήσεις του ήταν μεγάλες.
Θα πει κάποιος, “Μα καλά τι μας λες, αν δεν έμπαινε το αυτογκόλ μπορεί να ήταν διαφορετικά τα πράγματα”. Συμφωνούμε, αλλά στο ποδόσφαιρο μέρος του παιχνιδιού είναι και ο παράγοντας τύχη, αλλά εκτός αυτού, υπάρχουν και τα σωστά πράγματα που έκανε στο ματς η Παναχαϊκή και βοήθησαν στο να έρθει το τρίποντο.
Ο Σωκράτης Οφρυδόπουλος, είχε πει μετά το ματς της Λάρισας ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας του, ήταν η έλλειψη κίνησης χωρίς την μπάλα. Χθες η Παναχαϊκή αυτό το έκανε εξαιρετικά. Με εξαίρεση κάποιες μεμονωμένες στιγμές, τα Τρίκαλα δεν βρήκαν κενούς χώρους, ενώ συνεχίστηκε σε ακόμα ένα παιχνίδι το πρεσάρισμα των “κοκκινόμαυρων”, το οποίο γίνεται σωστά βέβαια, με όλη την ομάδα να συμμετέχει και το οποίο “πνίγει” τον αντίπαλο. Για παράδειγμα, με το πρεσάρισμα χθες της ομάδας και ειδικά από τη στιγμή που ο Τζόκιτς και ο Ανδρεόπουλος που πρόκειται για “εργαλεία” στην ανασταλτική λειτουργία των Τρικάλων ήσαν εκτός αγώνα, η Παναχαϊκή δεν απειλήθηκε σχεδόν ποτέ από οργανωμένη επίθεση των αντιπάλων.
Ίσως η Παναχαϊκή είναι η πιο προπονημένη ομάδα της κατηγορίας, με τρομερά τρεξίματα και μακάρι να κρατηθεί σε υψηλό επίπεδο μέχρι το τέλος. Αρκετές πιεστικές ομάδες και με καλό ρυθμό είναι επίσης ο Άρης του Δημήτρη Σπανού που στηρίζεται αρκετά στο ασφυκτικό “πρεσάρισμα” και η Καλαμαριά που έχει εξαιρετικό ρυθμό ως ομάδα. Αυτό ως μία μικρή παρένθεση…
Στη μεσαία γραμμή, το δίδυμο εμπειρίας και νιάτων μεταξύ Φωτάκη και Μουστακόπουλου έχει “κουμπώσει”, ενώ ο Γκίνο φαίνεται πως “το χει” στο ρόλο του “10αριου” που του έχει δοθεί από το φιλικό με τη Σπάρτη στην Πάτρα και μάλιστα λειτουργεί το ίδιο καλά όταν σε κάποιες φάσεις, λόγω της εξέλιξης του αγώνα “τραβιέται” στα άκρα.
Επειδή ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε και στις πρώτες αράδες, από τον Αύγουστο μέχρι σήμερα, από τούτη εδώ τη “γωνιά” έχουμε κάνει άπειρες αναλύσεις, δεν θα κουράσουμε άλλο. Αυτό που πρέπει να τονιστεί και έχει ιδιαίτερη σημασία και ειδικά από τη στιγμή που τόσο καιρό ακούγονται πολλά είναι το εξής: Αυτό που φαίνεται και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, είναι το γεγονός ότι ο Οφρυδόπουλος έχει καταφέρει και εκ των έσω έχει βρει λύσεις και καλύπτει οποιοδήποτε κενό παρουσιαστεί ή θα παρουσιαστεί στο μέλλον και μάλιστα του βγαίνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Πρώτο και τρανό παράδειγμα ήταν ο Γκίνο, που τα έχει καταφέρει στο νέο ρόλο του και πλέον μπορεί να προσφέρει είτε ως αμυντικός μέσος, είτε ως “10αρι”, ακόμα και ως στόπερ στην ανάγκη. Ο Μπιτσάκος χθες απέδειξε ότι μπορεί να προσφέρει αν χρειαστεί και ως μπακ. Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καλύψει τη θέση με τις επιθετικές αρετές αυτής, αλλά μπορεί άριστα να κρατήσει τη θέση του και να μεταφέρει την μπάλα με ασφάλεια από την άμυνά του, κάτι που κάνει με την ίδια ευκολία αν αγωνιστεί ως στόπερ που επίσης αποδίδει. Ακόμα μία περίπτωση παίκτη που όταν του ζητηθεί βοηθάει και με το παραπάνω είναι ο Παναγιώτης Μωραϊτης. Δεν είναι “κίλερ”, ούτε ο γκολτζής, αλλά κάνει κάποια πράγματα μέσα στο γήπεδο που βοηθούν αφάνταστα. “Σκυλιάζει” για να μαρκάρει, “σπάει” μπάλα δεξιά και αριστερά, κρατάει μπάλα και έχει γενικά “σεντερφορίσιες” κινήσεις που βοηθούν στην ανάπτυξη της ομάδας του. Χαρακτηριστική φάση στο πρώτο ημίχρονο, όταν η μπάλα έχει βγει στην άκρη και με μαγική προσποίηση με το κορμί του, “ζαλίζει” τον Κοτσώνη και κάνει προσπάθεια για επικίνδυνη σέντρα.
Η Παναχαϊκή έχει ένα ρόστερ με “μάχιμους” ποδοσφαιριστές που ανά πάσα στιγμή μπορούν να βοηθήσουν οπουδήποτε τους ζητηθεί βάζοντας την ομάδα πάνω από το εγώ. Μην ξεχνάμε ότι στόχος αυτής της ομάδας-στην οποία αγωνίζονται μόνο Έλληνες ποδοσφαιριστές κάτι το οποίο μας δίνει “τροφή” για αναζήτηση μήπως είναι για ρεκόρ γκίνες ομάδα τέτοιου επιπέδου, επαγγελματικού ποδοσφαίρου δηλαδή, να έχει μόνο γηγενείς στη σύνθεσή της-είναι να “φτιάξει” παίκτες, να κάνει παραγωγή παικτών και στο άμεσο μέλλον να έχει μία ομάδα με πολλά νέα ταλαντούχα παιδιά και τότε να κάνει το βήμα παραπάνω. Όπως έχει πει άλλωστε και ο Κατσουράνης: “Με το πλάνο που έχουμε επιλέξει, κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις…”.
Φυσικά, υπάρχουν και οι παλιές “καραβάνες” όπως ο Λυμπέρης που χθες πραγματοποίησε μία εμφάνιση από αυτές που έκανε τα προηγούμενα χρόνια και τον αγάπησαν οι φίλοι της ομάδας. Αρχοντικός, αέρινος, θύμισε τον παλιό, καλό, εαυτό του και συνέβαλε τα μέγιστα για να έρθει η πολύτιμη νίκη.
Ανακεφαλαιώνοντας, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι υπομονή. Ήταν μόλις η 1η αγωνιστική και υπάρχει μπροστά ένα ολόκληρο πρωτάθλημα. Έρχεται ένα πάρα πολύ δύσκολο παιχνίδι στο “Ελ Πάσο” την Κυριακή, καθώς μπορεί να είναι αποδυναμωμένη η Καλλιθέα σε σχέση με πέρσι, ωστόσο στο πρώτο ματς που θα δώσει στην έδρα της, σε καμία περίπτωση δεν θα παραδώσει “πνεύμα”. Κάθε ματς στη Β’ Εθνική είναι ξεχωριστό και η κάθε ομάδα μπορεί από τη μία Κυριακή στην άλλη, να παρουσιάσει διαφορετικό πρόσωπο και εικόνα και να πάρει αποτέλεσμα από εκεί που θεωρητικά δεν το περιμένεις. Οπότε η συνταγή παιχνίδι με παιχνίδι, μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά είναι η πραγματικότητα. Η Β’ Εθνική είναι ένα πρωτάθλημα δύναμης που στην κακή μέρα μίας καλής ομάδας, μία πιο αδύναμη (βάσει ρόστερ) μπορεί να κερδίσει και αυτό φάνηκε άπειρες φορές τα προηγούμενα χρόνια.
Υ.Γ. Πολλά συγχαρητήρια στον κόσμο που παρά το γεγονός ότι ήταν μία δύσκολη μέρα, έδωσε το παρών για να “σπρώξει” την ομάδα
Γιώργος Σωτηρόπουλος
