ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
Ο Λευτέρης κάνει όνειρα, δεν τα παρατάει και προσπαθεί να «το ζήσει»! Είναι ένας άνθρωπος με θετική αύρα,χωρίς συμπλέγματα και δεύτερες σκέψεις. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκα όταν τον συνάντησα. Είναι αθλητής με κινητική αναπηρία του “Εν Σώματι Υγιεί”, μέλος του «Ίφιτου Πατρών» και μέλος της Εθνικής Ομάδας Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης ΑμεΑ. Γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στην πάτρα, είναι απόφοιτος του τμήματος Η/Υ και πληροφορικής της πολυτεχνικής σχολής του πανεπιστημίου Πατρών. Ο ίδιος δε θεωρεί τον εαυτό του Άτομο με ειδικές Ανάγκες, ή διαφορετικό, θεωρεί ότι η σωστή προσφώνηση είναι Άτομο με Αναπηρία…
Είσαι ο πρώτος αθλητής με κινητική αναπηρία, στην Ελλάδα, που αγωνίζεσαι σε τόσο υψηλό επίπεδο με αρτιμελείς αντιπάλους.Πως αισθάνεσαι;
Είμαι μέλος της ομάδα του «Ιφιτου Πατρων» που αγωνίζεται στην Α1 κατηγορία ανδρών της επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Όταν μου ότι θα μου δοθεί η ευκαιρία να παίξω, νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Έπαιξα 2 φορές με αντίπαλο την ομάδα του «Παναθηναϊκού». Είμαι πολύ χαρούμενος που βρέθηκα και αγωνίστηκα στον ίδιο χώρο με πολύ δυνατούς και αξιόλογους αθλητές από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Αυτές οι εμπειρίες σου δίνουν κίνητρο για να συνεχίσεις να εξελίσσεσαι αλλά έχουν επίσης και εκπαιδευτικό χαρακτήρα,μαθαίνεις τι πρέπει να βελτιώσεις και πως να προσεγγίζεις ένα παιχνίδι.
Το 2015 κλήθηκες για πρώτη φορά στην Εθνική Ομάδα ΑμεΑ, της οποίας διετέλεσες αρχηγός. Πως ήταν η εμπειρία;
Πρώτη φορά είχα κληθεί νωρίτερα αλλά λόγο σχολικών υποχρεώσεων δεν μπορούσα να παρευρεθώ. Το 2015 μου ξαναήρθε η πρόσκληση και με πολύ μεγάλη χαρά και τιμή την αποδέχτηκα. Για εμένα ήταν κάτι πρωτόγνωρο, πρώτη φορά έφευγα από το σπίτι μόνος για μεγάλο χρονικό διάστημα, πρώτη φορά έκανα προπονήσεις με τα υπόλοιπα μέλη της Εθνικής ομάδας και φυσικά πρώτη φορά θα έπαιρνα μέρος σε τουρνουά στο εξωτερικό. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε όταν τα υπόλοιπα άτομα με έβγαλαν αρχηγό της ομάδας, κάτι που σαν νέο μέλος με έκανε να νιώσω ότι με εμπιστεύονται και να ενταχθώ πλήρως στην Εθνική αποστολή. Είμαι και τώρα μέλος της Εθνικής ομάδας και κοιτάω να βελτιωθώ ακόμα περισσότερο και μέχρι το τέλος της χρονιάς να λάβω πάλι μέρος σε τουρνουά στο εξωτερικό.
Τι είναι αυτό που κερδίζει πραγματικά ένα άτομο με κινητική ή νοητική αναπηρία όταν ασχολείται με τον αθλητισμό;
Τον πρώτο καιρό ήταν λίγο δύσκολο καθώς δεν είχα ξανά αθληθεί και ένιωθα κούρασμένος, αλλά πολύ σύντομα αυτό άλλαξε. Σιγά-σιγά άρχισα να νιώθω πιο δυνατός, να βελτιώνεται η ισορροπία μου, να κάνω περισσότερα πράγματα με μεγάλη ευκολία στην καθημερινότητά μου που πριν με δυσκόλευαν. Παράλληλα μου έδωσε αυτοπεποίθηση, με βοήθησε στο κομμάτι της κοινωνικοποίησης και μου έμαθε να συνεχίσω να προσπαθώ και να βελτιώνομαι παρόλο που σίγουρα θα υπάρξουν αποτυχίες. Συνεπώς μου ανέβασε κατακόρυφα την ποιότητα της ζωής μου.
Ποια θεωρείς την πιο σημαντική στιγμή της πορείας σου;
Νιώθω τυχερός γιατί παρά την σύντομη πορεία μου μέχρι στιγμής έχω ζήσει πολύ όμορφα πράγματα. Το κύπελλο που κατέκτησα με το σωματείο μου «Εν Σώματι Υγιεί Βέροιας» στην ομοσπονδία των ΑμεΑ στο πανελλήνιο πρωτάθλημα είναι μία από τις πιο όμορφες στιγμές μου. Δεν θα ξεχάσω το πρώτο μου μετάλλιο που ουσιαστικά είναι μια μορφή ανταμοιβής της προσπάθειάς μου. Φυσικά οι συμμετοχές μου στο εξωτερικό με το εθνόσημο είναι επίσης κάτι ξεχωριστό για μένα. Μου είναι δύσκολο λοιπόν να μιλήσω για μία μόνο συγκεκριμένη στιγμή!
Αισθάνθηκες ποτέ τον κοινωνικό ρατσισμό;
Εγώ γεννήθηκα με την πάθηση που έχω, δεν ήρθε στην πορεία της ζωής μου. Οπότε από πολύ μικρός κατάλαβα ότι διαφέρω αρκετά από τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο. Στην αρχή ήταν λίγο περίεργο γιατί ρωτούσαν «τι έχεις;», «γιατί περπατάς έτσι;» και δεν ήξερα τι να απαντήσω. Αλλά αυτό άλλαξε αρκετά γρήγορα όταν έκανα τους πρώτους μου φίλους,βοήθησαν και οι δάσκαλοι που είχα τότε καθώς δεν μου συμπεριφερόντουσαν διαφορετικά από τα υπόλοιπα παιδιά. Σιγά-σιγά τα παιδιά έβλεπαν τον Λευτέρη και όχι ένα άτομο με κινητικό πρόβλημα. Σίγουρα και σήμερα όταν γνωρίζω κάποιον ή απλά περπατάω στον δρόμο υπάρχουν «βλέμματα» αλλά δεν με επηρεάζουν καθόλου, αφού έχω αποδεχτεί πλήρως το σώμα μου, κάτι που με βοήθησε πολύ το οικογενειακό μου περιβάλλον.
Υπάρχουν οι υποδομές για ανθρώπους στην Ελλάδα που έχουν κινητικά προβλήματα να αθλούνται;
Από πόλη σε πόλη διαφέρει. Δυστυχώς κατά γενικό κανόνα κάποιος που είναι σε αμαξίδιο θα δυσκολευτεί περισσότερο να βρει τον χώρο που του ταιριάζει. Το βασικό πρόβλημα στις υποδομές είναι οι ράμπες που πολλές φορές αγνοούνται ή αν υπάρχουν μπορεί να είναι ακατάλληλες. Όμως παροτρύνω όποιος ενδιαφέρεται να ξεκινήσει κάποιο άθλημα να κάνει την προσπάθειά του, να έρθει σε επικοινωνία με το αντίστοιχο σωματείο και είμαι σίγουρος ότι με μια καλή συνεννόηση θα τα καταφέρει.
Πως φαντάζεσαι τη ζωή σου μετά από λίγα χρόνια;
Το πλάνο μου είναι να κάνω παράλληλα την επαγγελματική και αθλητική μου καριέρα και να υπάρχει ο προσωπικός μου χρόνος για την οικογένεια και φίλους. Πιστεύω ότι με καλή οργάνωση η απόλυτη ισορροπία μπορεί να επιτευχθεί. Σίγουρα δεν θεωρώ ότι είναι κάτι εύκολο και θα έρθουν σε σύγκρουση αυτά μεταξύ τους κάποια στιγμή. Όμως έχω μάθει να προσπαθώ να επιλύω κάθε πρόβλημα που προκύπτει και αυτό έχω σκοπό να κάνω αν έρθει αυτή η στιγμή.