Ο Λεωνίδας Βόσδου, μιλάει για την Παναχαϊκή

“Η Παναχαϊκή είναι η αγαπημένη ομάδα μου και η Πάτρα αγαπημένη πόλη”.

Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή Λεωνίδα Βόσδου, όταν ρωτήθηκε από τον sportfmpatras.gr  να πει τη γνώμη του για την ομάδα, της οποίας φόρεσε τη φανέλα για μια τετραετία. Τα πρώτα του όμως ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε αρκετά μακρυά από την πρωτεύουσα της Αχαΐας, στον Μέγα Αλέξανδρο της Φλώρινας, ομάδα της γενέτειράς του. Ακολούθησε ο ΠΑΣ και σε ηλικία 21 χρονών έκανε το μεγάλο άλμα παίρνοντας μεταγραφή στον ΑΡΗ στον οποίον αγωνίστηκε για μια εξαετία. Από του κίτρινους όπου ήταν βασικός στη θέση πάντα του κεντρικού αμυντικού το 1987 μετακινείται στην Παναχαϊκή για μια τετραετία, δύο στην Α΄ και δύο στην Β΄ κατηγορία. Το φινάλε στην Νάουσα με την οποία κέρδισε την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία στην χρυσή εποχή της ομάδας της Ημαθίας. Με τον υποβιβασμό της όμως στη Β΄ εθνική, κρέμασε οριστικά τα παπούτσια του ολοκληρώνοντας μια καριέρα 15 χρόνων σε επαγγελματικές κατηγορίες στην οποία τα κύρια χαρακτηριστικά ήταν η σταθερή του απόδοση, η άψογη συμπεριφορά, η επαγγελματική συνέπεια και το ήθος. Παράλληλα με το ποδόσφαιρο σπούδασε στα ΤΕΦΑΑ και μάλιστα ο πρώτος διορισμός ως γυμναστής ήταν σε σχολείο της Πάτρας, ενώ εδώ και αρκετά χρόνια έχει οργανική θέση σε σχολείο της ιδιαίτερης πατρίδας του της Φλώρινας. Και ναι μεν έχουν περάσει ουκ ολίγα χρόνια από τότε που έφυγε από την Πάτρα αλλά όπως ο ίδιος ομολογεί δεν έπαψε να παρακολουθεί και να ενδιαφέρεται για την Παναχαϊκή.

“Δεν είναι απλά η αγαπημένη μου ομάδα, αλλά αν και έχουν περάσει κοντά τριάντα χρόνια την παρακολουθώ και ενημερώνομαι αφού θα πρέπει να σας πω ότι έχω αρκετούς φίλους στην Πάτρα. Άλλωστε στην Πάτρα και λόγω καταγωγής της γυναίκας μου από την αρχαία Ολυμπία πηγαίνω τουλάχιστον μία φορά το χρόνο. Προσωπικά δεν με πειράζει καθόλου αν δεν κατέβω στη Θεσσαλονίκη, αλλά στην Πάτρα θέλω οπωσδήποτε να πάω. Όσο για την Παναχαϊκή πιστεύω ότι η θέση της είναι στην πρώτη εθνική, όπως εγώ ακόμη λέω τη μεγάλη κατηγορία. Η Παναχαϊκή μια ομάδα με μεγάλη ιστορία που έχει αναδείξει στο παρελθόν σπουδαίους ποδοσφαιριστές και έχει παίξει σημαντικό ρόλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο.Θυμάμαι όταν έπαιζα εγώ στην ομάδα το γήπεδο γέμιζε, γιατί η Πάτρα έχει φιλάθλους που αγαπάνε το σύλλογο. Και δεν γέμιζε μόνο όταν είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και τις ομάδες της Θεσσαλονίκης, αλλά και αυτές ακόμη τις θεωρητικά μικρές. Τώρα βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο με την αλλαγή της ιδιοκτησίας και ελπίζω να βρει σιγά-σιγά το δρόμο της. Βέβαια οι ομάδες δεν χτίζονται από τη μια μέρα στην άλλη, χρειάζεται χρόνος και φυσικά υπομονή. Πριν μία διετία επέστρεψε στις επαγγελματικές κατηγορίες και έγινε προσπάθεια ειδικά τον πρώτο χρόνο να κερδίσει την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία. Τελικά δεν τα κατάφερε, αλλά θέλω να πιστεύω ότι αυτό δεν θα αργήσει να έλθει. Ο κόσμος της Πάτρας αγαπάει την ομάδα και διψάει για ποδόσφαιρο και αν ανέβει θα γεμίσει και πάλι το γήπεδο, όπως άλλωστε το έκανε σε μερικά παιχνίδια στην τελευταία διετία”.

“Το ποιο σημαντικό ήταν το κλίμα που είχαμε μέσα στην ομάδα. Όλοι οι παίκτες ήμασταν μια παρέα, φίλοι μεταξύ μας. Τελείωνε η προπόνηση και πηγαίναμε μαζί για καφέ κάτι που δεν το έκανα ούτε μία φορά στα έξι χρόνια που έπαιξα στον ΑΡΗ. Είχαμε ένα σπάνιο δέσιμο μεταξύ μας, ήμασταν μια ψυχή και αυτό φυσικά μας βοηθούσε να ξεπερνάμε τα προβλήματα που παρουσιαζόταν και είχαν να κάνουν με τα οικονομικά. Ο Κίζας, ο Ψαρράς, ο Αντωνίου, ο Γκένας, ο Ανδρούτσος, ο Γιώτης, ο Γιώργος Παπαδόπουλος, οι τερματοφύλακες Δεσύλας, Μασούρας και Μύρτσος και αρκετοί ακόμη ήταν οι συμπαίκτες μου με τους οποίους περάσαμε όμορφες στιγμές και τους οποίους δεν πρόκειται να ξεχάσω. Ήταν εντελώς διαφορετικά χρόνια και παρά το γεγονός ότι όλα εξελίσσονται μπορώ να πω ότι ήταν όμορφα χρόνια για το ποδόσφαιρο. Έτσι με τις συνθήκες που συνάντησα είχα την ευκαιρία να κάνω πραγματικούς φίλους”.

“Ναι για ένα χρόνο χωρίς να χάσω την οργανική μου θέση ήμουν ως γυμναστής σε δημόσιο σχολείο στην Αμερική, σε παιδιά μέχρι τετάρτης δημοτικού και μάλιστα παιδιά που είχαν κάποια προβλήματα. Η εμπειρία ομολογώ αν κανείς προσθέσει και τους κινδύνους που υπάρχουν στα σχολεία της χώρας θα έλεγα ότι ήταν ξεχωριστή. Βέβαια σε πολλά θέματα που αφορούν το ποδόσφαιρο είναι πίσω και θα χρειαστεί προσπάθεια και χρόνος για να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους. Ένα κορίτσι από την Κίνα ήταν η καλύτερη μεταξύ των παιδιών που είχα την επίβλεψη τους. Τώρα έχω επιστρέψει και πάλι στο σχολείο στη Φλώρινα και ίσως αργότερα να ξαναδοκιμάσω αυτή την εμπειρία σε μια εντελώς διαφορετική χώρα”