Του Γιώργου Σωτηρόπουλου
Εδώ και μέρες έχει γίνει γνωστή η απόφαση του Μανώλη Παπαχρονόπουλου να χαρίσει το σύνολο των χρημάτων που του οφείλει η ΠΑΕ και να τραβήξει το δρόμο του. Μία απόφαση που αν μη τι άλλο τον τιμά, ειδικά όταν μιλάμε για ένα παιδί που δεν του τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια.
Ο Μανώλης είναι Παναχαϊκή. Είναι περισσότερο Παναχαϊκή από εκείνους που πουλάνε Παναχαϊκοφροσύνη και λένε ότι μεγάλωσαν με μία σημαία της ομάδας πάνω από το κρεβάτι τους. Από εκείνους που υποκριτικά κουνούν το δάχτυλο και λένε το “Μόνο Παναχαϊκή”, ενώ είναι οι πρώτοι που τρέχουν στο Καραϊσκάκη, στη Λεωφόρο, στη Φιλαδέλφεια, στις καφετέριες να δουν τα ντέρμπι. Πολλές φορές κατακρίθηκε για τη συμπεριφορά του, ίσως δικαιολογημένα γιατί όταν είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής πολλές φορές πρέπει να τιθασεύεις το συναίσθημα, να “κοντρολάρεις” το πάθος που ίσως σε οδηγήσει σε επιλογές που αργότερα με καθαρό μυαλό μετανιώσεις για αυτές. Αυτά μιλώντας καθαρά ποδοσφαιρικά και όχι οπαδικά.
Σε κάθε περίπτωση όμως σε μία Παναχαϊκή που τα τελευταία 20 δύσκολα χρόνια στερείται ανθρώπων που να την αγαπούν και να την πονούν πραγματικά, δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χάνονται παιδιά σαν το Μανώλη. Γιατί εκτός των άλλων μιλάμε και για έναν ικανό ποδοσφαιριστή που θα μπορούσε να δώσει λύσεις ειδικά στην Παναχαϊκή της νέας χρονιάς. Είναι ένα από τα παιδιά που “κάηκαν” καθώς κάποιοι αποφάσισαν να εξαφανίσουν από τις αποστολές της ομάδας.
Η ουσία λοιπόν είναι ότι ο Μανώλης δεν έπρεπε να χαρίσει χρήματα, έπρεπε να είναι εδώ. Όπως έπρεπε να είναι εδώ ο Κωνσταντακόπουλος που είχε συμβόλαιο, ο Στασινόπουλος που είχε συμβόλαιο, ο Κολοβούρης που είχε συμβόλαιο, μία βάση δηλαδή πατρινών που δεσμεύονταν με συμβόλαια για δύο έτη άρα θεωρητικά ήταν πιο εύκολο να μείνουν σε αντίθεση με τα υπόλοιπα παιδιά που έμειναν ελεύθερα στις 30/6. Και για να το κάνουμε πιο κατανοητό όταν δεν μπορείς να κρατήσεις τις διετίες πώς θα κρατήσεις τον Μπουρλάκη ή τον Στεργίδη όταν έχουν λήξει και τα συμβόλαια τους; Απίθανο με τα δεδομένα που υπήρχαν όταν γίνονταν οι συζητήσεις.
Για να προλάβουμε τυχόν απαντήσεις ναι, η ΠΑΕ προσπάθησε να κρατήσει όλους τους προαναφερθέντες αλλά σε όλες τις περιπτώσεις “έφαγε” άκυρα κάτι που ήταν αναμενόμενο αφού δεν είχε τον τρόπο να πείσει όλα αυτά τα παιδιά ότι το σπίτι τους είναι η Παναχαϊκή ή τέλος πάντων ότι κάτι καλό και υγιές θα χτιστεί.
Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ίσως για τον Μανώλη να είναι καλό που έφυγε. Επειδή είναι καλός ποδοσφαιριστής, ενδεχομένως του κάνει καλό να παίξει το ποδόσφαιρο του αλλού, με άλλη φανέλα, με άλλη ομάδα, χωρίς να τον κυριεύει το συναίσθημα. Είναι δεδομένο λοιπόν, ότι ο καλός δε χάνεται, εφόσον πιστεύει στον εαυτό του και συνεχίσει να δουλεύει σκληρά. Ο Μανώλης πρέπει να παίξει, να είναι ενεργό μέλος μίας ομάδας και όχι στην κερκίδα σε κάθε ματς. Άρα ίσως του βγει σε καλό.
Σε μία κανονική Παναχαϊκή, ο Μανώλης και παιδιά σαν τον Μανώλη πρέπει να έχουν θέση.
