Οι περισσότεροι αθλητές, όταν ξεκινούν την καριέρα τους, ονειρεύονται ότι κάποια στιγμή θα συμμετάσχουν στους ολυμπιακούς αγώνες και θα κατακτήσουν πολλά χρυσά μετάλλια. Όμως, η κοινωνική καταξίωση, η οικονομική άνεση και η ατέρμονη δίψα τους για διάκριση τους οδηγεί, πολλές φορές, στην χρησιμοποίηση αθέμιτων μέσων για την πραγματοποίησή τους.
Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι αθλητές, οι οποίοι δεν έχουν ως κύριο στόχο να κερδίσουν μετάλλια και διακρίσεις, αλλά να εκπροσωπήσουν την πατρίδα τους επάξια και να διατρανώσουν σε όλο τον κόσμο ότι οι άνθρωποι με νοητικές και σωματικές ιδιαιτερότητες μπορούν να τα καταφέρουν.
Ο θεσμός των παραολυμπιακών αγώνων μεγαλώνει σταδιακά όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων και αυτή την στιγμή θεωρείται η δεύτερη μεγαλύτερη αθλητική εκδήλωση του πλανήτη πίσω μόνο από τους ολυμπιακούς αγώνες. Σε κάθε νέα διοργάνωση προστίθενται καινούργια αγωνίσματα και έτσι όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Αλήθεια όμως ποια να είναι άραγε εκείνα τα αθλήματα των παραολυμπιακών αγώνων; Πάμε να δούμε παρακάτω μερικά εξ αυτών και σε ποιο επίπεδο βρίσκεται η Ελλάδα.
Μπότσια
Το μπότσια είναι ένα από τα αθλήματα που συναντάμε αποκλειστικά στους παραολυμπιακούς αγώνες. Το συγκεκριμένο παιχνίδι, το οποίο είναι εμπνευσμένο από το ιταλικό παιχνίδι μπότσε, παίζεται μόνο από άτομα τα οποία είτε έχουν εγκεφαλική παράλυση είτε κάποια άλλη κινητική δυσκολία που απαιτεί αμαξίδιο. Ανάλογα με το μέγεθος της αναπηρίας σχηματίζονται και οι διάφορες κατηγορίες (BC1, BC2, BC3).
Στόχος του συγκεκριμένου παιχνιδιού είναι ο παίκτης να έχει περισσότερες μπάλες του ( κόκκινες ή μπλε) πιο κοντά στην λευκή, από ότι ο αντίπαλος του μετά το πέρας τεσσάρων γύρων και την εκτέλεση έξι προσπαθειών ανά γύρο. Αυτός που θα το καταφέρει είναι και ο νικητής.
Η Ελλάδα διαθέτει σπουδαίους παίκτες μπότσια, όπως ο Πέτρος Πολυχρονίδης και η Άννα Ντέντα, οι οποίοι έχουν φέρει πολλές διακρίσεις στην χώρα μας τόσο στο ομαδικό όσο και στο ατομικό.
Μπάσκετ με αμαξίδιο
Η καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο αποτελεί ένα από τα κύρια αθλήματα των ατόμων με αναπηρία. Στο συγκεκριμένο άθλημα η κατηγοριοποίηση ( classifier) γίνεται ανάλογα με την αναπηρία που έχει κάποιος και αυτό βοηθάει στο να γίνει το παιχνίδι ποιο δίκαιο, καθώς καμία ομάδα δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει παίκτες με μικρότερη αναπηρία κόντρα σε παίκτες με μεγαλύτερη. Μάλιστα, στα εθνικά πρωταθλήματα επιτρέπεται και η χρήση δύο αρτιμελών αθλητών ανά ομάδα.
Στόχος του συγκεκριμένου παιχνιδιού είναι, όπως και στο μπάσκετ των αρτιμελών, η μια ομάδα να έχει πετύχει περισσότερους πόντους από την αντίπαλο της μετά την λήξη των τεσσάρων δεκάλεπτων περιόδων.
Στην χώρα μας το μπάσκετ με αμαξίδιο άρχισε να αναπτύσσεται από την Ο.Σ.Ε.Κ.Α που είναι επίσημο μέλος της διεθνούς ομοσπονδίας με αμαξίδιο (IWBF) με την δημιουργία των εθνικών πρωταθλημάτων (Α1 και Α2) και την διοργάνωση αθλητικών event στο Μοναστηράκι. Η τελευταία σπουδαία εθνική διάκριση στο συγκεκριμένο άθλημα ήρθε πριν ένα χρόνο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στην Σόφια της Βουλγαρίας, όπου η ελληνική ομάδα κατέκτησε την πρώτη θέση στην τρίτη κατηγορία και παράλληλα κέρδισε την άνοδο της στην δεύτερη.
Άρση βαρών σε πάγκο
Η άρση βαρών σε πάγκο είναι το αντίστοιχο αγώνισμα της άρσης βαρών στους παραολυμπιακούς αγώνες και ανάλογα με τα κιλά των αθλητών υπάρχουν και διαφορετικές κατηγορίες. Το συγκεκριμένο αγώνισμα αποτελεί την εξέλιξη ενός αθλήματος που ήταν γνωστό ως “περίεργη άρση” και ως σκοπό είχε τον ανταγωνισμό δυνατών αντρών.
Στόχος του συγκεκριμένου αγωνίσματος είναι ο αθλητής να σηκώσει όσο το δυνατόν περισσότερα κιλά μπορεί βρισκόμενος σε ύπτια θέση πάνω σε μια ειδική μπάρα στο χρονικό περιθώριο των δύο λεπτών. Όποιος έχει σηκώσει τα περισσότερα κιλά μετά την συμπλήρωση τριών προσπαθειών είναι και ο νικητής.
Στην Ελλάδα το συγκεκριμένο άθλημα έχει προσφέρει πληθώρα επιτυχιών τόσο στους παραολυμπιακούς αγώνες, όσο και σε άλλες μεγάλες διοργανώσεις. Μερικά από τα ονόματα που έχουν χαρίσει στην χώρα μας διακρίσεις είναι ο Δημήτρης Μπακοχρήστος, ο Παύλος Μάμαλος και ο Κωνσταντίνος Δήμου.
Στίβος
Το τελευταίο παραολυμπιακό άθλημα που θα αναφερθούμε στο συγκεκριμένο άρθρο είναι, αν όχι το δημοφιλέστερο, ένα από τα πιο δημοφιλή αθλήματα του κόσμου. Ο στίβος συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα των παραολυμπιακών αγώνων ήδη από την πρώτη διοργάνωση που διεξήχθη στην Ρώμη της Ιταλίας το 1960. Περιλαμβάνει πληθώρα αγωνισμάτων ( τρέξιμο, άλματα και ρίψεις) και μπορούν να αγωνιστούν όλοι όσοι έχουν σωματικές ή νοητικές αναπηρίες στις αντίστοιχες κατηγορίες τους (11-13, 32-38, 40, 42-46 και 51-58).
Στόχος στο τρέξιμο είναι ο αθλητής να τερματίσει πριν από τους αντιπάλους του, στα άλματα να πηδήξει ψηλότερα ή μακρύτερα από αυτούς και στις ρίψεις να ρίξει την σφύρα ή το κοντάρι του μακρύτερα από ότι εκείνοι. Όσοι το καταφέρνουν αυτό κερδίζουν και στα αντίστοιχα αγωνίσματα που προαναφέραμε.
Στην χώρα μας έχουμε πολλούς αθλητές που ασχολούνται με τον στίβο και δίνουν την δική τους μάχη για να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις. Μερικοί εξ αυτών είναι η Στέλλα Σμαραγδή, η οποία είναι αθλήτρια στους αγώνες δρόμου ταχύτητας και στο άλμα εις μήκος, ο Γιάννης Σεβδικαλής, ο οποίος είναι κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο άλμα εις μήκος στην κατηγορία Τ-43 και ο Μανώλης Στεφανουδάκης ο οποίος έχει διακρίσεις τόσο στον ακοντισμό όσο και στην σφαιροβολία.
Το συμπέρασμα
Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν από τα παραπάνω, οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από εμάς και μάλλον θα έπρεπε εμείς να ζηλέψουμε κάτι από αυτούς. Θα έπρεπε να ζηλέψουμε όλη εκείνη την ενέργεια και την δύναμη που έχουν αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι καταφέρνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες να κάνουν το μειονέκτημα τους πλεονέκτημα και να εκπροσωπούν τις χώρες τους επάξια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις που συμμετέχουν.