Έχοντας πλέον ολοκληρωθεί το 1/4 (και μία αγωνιστική παραπάνω) του φετινού πρωταθλήματος, η Παναχαϊκή έχει αποδείξει σε όλο το ποδοσφαιρικό στερέωμα όχι μόνο της Β’ Εθνικής, πως η βαθμολογική της θέση είναι απολύτως δίκαιη, ενώ η αγωνιστική και εξωαγωνιστική της συμπεριφορά, είναι πολλά… επίπεδα πάνω από τα δεδομένα της δεύτερης κατηγορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σαν να μην τη “χωράει” αυτή η κατηγορία… Σαν να είναι παραφωνία η συμμετοχή της σε ένα τέτοιο πρωτάθλημα και δεν το γράφω για να υποβαθμίσω την προσπάθεια που κάνουν οι αρμόδιοι της Λίγκας για αναβάθμιση του προϊόντος.
Το καλοκαίρι ο Κώστας Κατσουράνης μαζί με τον προπονητή της ομάδας Σωκράτη Οφρυδόπουλο, πήραν την απόφαση που δεδομένα αποτελούσε ρίσκο για τους περισσότερους (ίσως για εκείνους που ήταν έξω από το “χορό” και δεν ήξεραν) να δημιουργήσουν μία νεανική ομάδα, με λίγους, καλούς και όχι μισθοφόρους έμπειρους που θα παίζει πάνω απ’ όλα σωστό και ορθολογικό ποδόσφαιρο ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Λίγους μήνες αργότερα και με βάση τα έως τώρα δεδομένα, το μοντέλο τους όχι μόνο έχει πετύχει, αλλά δείχνει ικανό να οδηγήσει την Παναχαϊκή ακόμα και με σχετική ευκολία εκεί όπου ιστορικά ανήκει…
Τελευταία παράσταση της φετινής ομάδας λίγες μέρες πριν έρθουν τα Χριστούγεννα στην πάντα ρομαντική και όμορφη Θεσσαλονική και ειδικότερα στην Καλαμαριά.
Ο διαιτητής Τζουμαλάκης στο 7′ της συνάντησης αποφάσισε με τουλάχιστον… περίεργη ευκολία να δείξει κόκκινη κάρτα στον Σπύρο Βρονταρά ο οποίος σε τόσα χρόνια καριέρας για ΠΡΩΤΗ φορά είδε το χρώμα αυτής της κάρτας! Σε εκείνο το σημείο η αλήθεια είναι πως οι “κοκκινόμαυροι” έπρεπε να μετρήσουν τις δυνάμεις του. Να δοκιμαστούν σε μία συνθήκη αγώνα που μέχρι και χθες τους ήταν άγνωστη. Όταν μόλις στο 7′ καλείσαι να συμβιβαστείς με την πραγματικότητα που σε έβαζε σε μία διαδικασία να παίξεις με παίκτη λιγότερο εκτός έδρας απέναντι σε μία ομάδα που έπαιζε σαν “τελικό” για τη μάχη της ανόδου, τότε σίγουρα μόνο εύκολα δεν είναι τα πράγματα. Γιατί η Παναχαϊκή πήγε στην Καλαμαριά με άλλες βλέψεις και στόχους πριν από το παιχνίδι (κάτι που φάνηκε και από το αρχικό σχήμα) και πριν ο διαιτητής βάλει σε μεγάλο βαθμό “ταφόπλακα” στην προσπάθεια για το “διπλό”.
Οι “κοκκινόμαυροι” απέδειξαν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες πως είναι μαθημένοι για τα δύσκολα και πως παρά τις λίγες πιθανότητες που είχαν έτσι όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι για το “διπλό”, δεν τα παρατάνε και δεν το βάζουν κάτω. Γιατί βγήκε η φάση στο 70′ με τον Ελευθεριάδη για να γίνει το γκολ, που βέβαια δεν ήρθε. Αλλά μικρή σημασία έχει, γιατί τα οφέλη από αυτή την πραγματική επίδειξη πάθους, ανδρείας και μαγκιάς μέσα στην Καλαμαριά είναι πολλά περισσότερα!
Η εικόνα της Παναχαϊκής σου δίνει να καταλάβεις ότι πάει “φουλ” για άνοδο, για να μην πω ακόμα και για πρωτάθλημα. Μπορεί ακόμα ο Κώστας Κατσουράνης και οι υπόλοιποι αρμόδιοι για αυτά τα ζητήματα να μην το λένε και καλά κάνουν στο φινάλε, αλλά καθαρά αγωνιστικά αυτό που φαίνεται μετά από 9 αγώνες είναι ότι η Παναχαϊκή είναι ομάδα για άνοδο! Ξέρει πως να διαχειρίζεται καταστάσεις μέσα στο γήπεδο και πως να παίρνει αυτό που ζητάει και το θετικό είναι ότι συμπαραστάτες στο αγωνιστικό πλάνο του Οφρυδόπουλου είναι η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών που ανήκουν αυτή τη στιγμή στο ρόστερ. Βοηθούν με λίγα λόγια με τη ψυχή τους στην επίτευξη των στόχων, όποτε του ζητηθεί τις περισσότερες φορές είναι εκεί. Φαίνεται επίσης σε μεγάλο βαθμό, το δέσιμο, η ομοιογένεια που υπάρχει, όταν ο μεγαλύτερος αριθμός των ποδοσφαιριστών αυτής της ομάδας ήταν από πέρσι στο “χτίσιμο” της νέας Παναχαϊκής.
Με δύο ποιοτικές κινήσεις ή ακόμα καλύτερα επιλογές ασφαλείς που τις γνωρίζει ο “Κατσούρ” και ο κόουτς, η άνοδος θα έρθει. Και θα έρθει επειδή η ομάδα της Πάτρας έχει κάτι ακόμα, ίσως το σημαντικότερο που οι περισσότεροι αντίπαλοι δεν έχουν και ήδη βγαίνουν τα προβλήματά τους στην επιφάνεια. Διοικητική ηρεμία, παράγοντες που δεν είναι παράγοντες (!) με την καθαρή έννοια του όρου, που δεν ασχολούνται και δεν μπερδεύονται με τα ποδοσφαιρικά ζητήματα, γιατί απλά δεν πρέπει να το κάνουν.
Ας το συνειδητοποιήσουν άπαντες λοιπόν, τι ακριβώς έχει πετύχει φέτος η ομάδα και ανεξάρτητα από το αν έρθει η άνοδος (προσωπική μου άποψη είναι ότι θα ανέβει) να στηρίξουν την προσπάθεια και να “τιγκάρουν” κάθε Κυριακή την Αγυιά. Μόνο αυτό αξίζει στους παίκτες και γενικότερα σε όλους όσοι συμμετέχουν ενεργά από πέρσι στον οργανισμό που λέγεται Παναχαϊκή. Η μιζέρια και η γκρίνια σε αυτό που χτίζεται, δεν έχουν θέση!
Γιώργος Σωτηρόπουλος